บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 22 หน้า 2
บ่าวใช้เข้าไปจับแขนสองข้างของริ้วทอง ริ้วทองดิ้นสุดชีวิตและสบถออกมาอย่างไม่ไว้หน้า “ปล่อยกู !”
เจิมประคองหม่อมเจ้าหญิงรัมภาขึ้นจากพื้น หม่อมเจ้าหญิงรัมภาผมเผ้ายุ่งเหยิงและมีเลือดกบปาก “โถ...เจ็บมากมั้ยมังคะท่านหญิง”
“สาแก่ใจกูดีเหลือเกิน คนต่ำๆ อย่างกูได้ตบหน้าของหญิงผู้สูงศักดิ์ แต่ร่านอยากแย่งผัวคนอื่นจนตัวสั่น”
“อีริ้วทอง !!!” เจิมปราดเข้าไปตบริ้วทองเต็มแรง แล้วจิกหัวริ้วทองกดลงต่ำที่เท้าของหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “มึงกราบขอขมาท่านหญิงของกูเดี๋ยวนี้ !!!”
ริ้วทองถุยน้ำลายใส่เท้าของหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “ถุย !!!”
“อีริ้วทอง !!!!” เจิมเงื้อมือจะตบริ้วทอง
“เจิม...ไม่ต้อง”
เจิมชะงักมือ “ทำไมล่ะมังคะ”
“ไปสั่งคนเอารถออก ชั้นจะไปหาเจ้าพี่ที่วังศุภมาศ แผลบนหน้าของชั้นจะเป็นพยานว่าผู้หญิงที่เจ้าพี่เลือก สันดานของมันระยำตำบอนเพียงใด!!”
ริ้วทองอึ้ง !
ในบาตรพระ ริ้วทองแค้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต “มันไปฟ้องท่านชาย จนคนที่วังศุภมาศเกลียดชั้น และไม่ยอมให้ชั้นเข้าใกล้ท่านชายอีก นับจากนั้นมา...ชั้นไม่เคยได้กอดผัวชั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วพี่ยังจะบอกให้ชั้นอภัยมันอีกรึพี่ปรุง”
พระปราบนั่งอยู่หน้าบาตรพระใส่กำไลมาศ แต่มีผ้ายันต์สีขาวปิดปากบาตรไว้ “โทษผู้อื่นแลเห็นเป็นภูเขา โทษของเราแลไม่เห็นเท่าเส้นผม”
ริ้วทองไม่พอใจ “ที่ชั้นเลวก็เพราะมันทำชั้นก่อน !!”
“ใครทำก่อน ไม่สำคัญเท่ากับใครจะหยุดได้ก่อน ถ้าสักวันโยมยังมีบุญมากพอที่จะทำให้โยมคิดได้ วันนั้นโยมจะเสียดายวันเวลาที่โยมเสียไปให้กับกิเลสตัณหา จนมันบดบังสติปัญญาให้โยมได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
“ถ้าพี่ปรุงเป็นชั้นพี่ปรุงจะเข้าใจ ว่าทำไมความหายนะของพวกติณชาติถึงจะเป็นสิ่งเดียวที่จะหยุดชั้นได้”
พระปราบถอนหายใจอย่างปลงตก...เสียงหัวเราะของริ้วทองยังดังกึกก้อง...
วังติณชาติ มีฟ้าแล่บ ฟ้าร้อง ฝนจะตั้งเค้า บรรยากาศน่ากลัว พล ประยงค์ นุชเดินกันมา ทุกคนต่างนุ่งกระโจมอก ถือขันอุปกรณ์อาบน้ำใส่ชุดพร้อมจะไปอาบน้ำ
“เดี๋ยวชั้นอาบก่อน แล้วป้ากับนุชยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำไว้นะ ร้องเพลงตลอดเวลาด้วย จะได้อุ่นใจ” พลบอก
เมื่อทั้งสองถึงบริเวณที่มีหน้าต่าง
ทันใดนั้น ไฟดับพรึ่บลงอย่างกะทันหัน ทั้งสามชะงักกึก !