บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 22 หน้า 3
“อย่าเพิ่งมโน อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด” ประยงค์ทำใจสู้
เสียงหมาหอนดังขึ้นแว่วๆ
“กูว่า...ใช่แล้วล่ะ” พลผวา
นุชหันไปทางหน้าต่าง แล้วตาโตเห็นอะไรบางอย่าง “นะ...นั่น...ใครอ่ะ ??”
พลกับประยงค์มองตาม ทั้งสามคน เห็นร่างผู้หญิงผมยาวยืนหันหลังให้ก่อนจะหันมา หน้าขาวซีดราวกระดาษ
เสียงกรี๊ดดดดดดดังขึ้น พล ประยงค์ นุช ต่างพากันกรี๊ดดดดดลั่นไปสามบ้านแปดบ้าน แล้วกอดกันกลม
อินทนิลนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของทรรศนะ ภายในห้องที่ปิดไฟมืด เสียงกรีดร้องดังแว่วมา ทรรศนะลืมตาตื่น
เสียงร้องนั้นทำให้อินทนิลรู้สึกตัว “นั่นมัน...เสียงเอะอะอะไรกัน ทรรศได้ยินมั้ย”
“ไหนครับ ทำไมผมถึงไม่ได้ยิน พี่นิลหูฝาดไปหรือเปล่า”
อินทนิลเงี่ยหูฟัง เสียงกรีดร้องนั้นยังคงชัดเจน “นั่นไง เสียงพวกนั้นแน่ๆ พี่ไม่ได้หูฝาด” อินทนิลขยับลุกขึ้น ขณะที่ทรรศนะหันไปเห็นบางอย่าง
ทรรศนะเห็นร่างผู้หญิงผมยาวในชุดสีขาว ยืนอยู่บริเวณช่องหน้าต่าง “พะ...พี่นิล...เดี๋ยวก่อนครับ”
“มีอะไรหรือทรรศ”
ทรรศนะชี้ “นะ...นั่น...พี่นิลเห็น...เหมือนผม...หรือเปล่า ?”
อินทนิลหันไปตามที่ทรรศนะชี้ เห็นร่างขาวซีดในชุดสีขาวที่กระทบแสงจันทร์ ดูน่ากลัว ค่อยๆหันมามอง อินทนิลตะลึงงัน กรีดร้อง ผวาเข้ากอดทรรศนะ อินทนิลกรี๊ดดดดดดดด !!!!
เกล้ามาศซึ่งนอนอยู่ผวาลุกขึ้น เสียงกรีดร้องของอินทนิล ผสมเสียงของทรรศนะดังออกมาจากนอกห้อง “คุณแม่ !!!” เกล้ามาศรีบลุกออกจากห้องไป
อินทนิลวิ่งหวีดร้องหวาดกลัวออกมาจากห้องนอน ทรรศนะในชุดนอนวิ่งตามออกมา
เกล้ามาศออกมาจากห้องนอนตัวเองเข้าไปหา “คุณแม่ ! มีอะไรคะ ?”
“ผีริ้วทองมาหลอกแม่อีกแล้วมาศ มันจะฆ่าแม่ !!”
“ริ้วทอง ! เป็นไปไม่ได้”
“เป็นไปได้สิ แม่ไม่ได้ตาฝาด แม่เห็นเต็มสองตาเลย ทรรศก็เห็น ไม่เชื่อถามดูก็ได้”
เกล้ามาศหันมองทรรศนะเป็นเชิงถาม
“จะ...จริงครับ ผมก็เห็น เห็นคาตาเลยครับ”
สิ้นคำทรรศนะ ประยงค์ พล นุช ต่างก็วิ่งแตกตื่นเข้ามาตะโกนลั่น ร้องเรียกอินทนิลอยู่บริเวณโถงล่าง
“คุณนิลขา ช่วยพวกเราด้วยค่ะ ผีผู้หญิงมันมาหลอกพวกเราอีกแล้วค่ะ”
เกล้ามาศ อินทนิล ทรรศนะ ต่างหันไปมองตามเสียง แล้วขยับเข้าไปก้มลงมองไปที่โถงล่าง