บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 26
พระจันทร์บนท้องฟ้ายามค่ำคืน มีเสียงหมาหอน หม่อมเจ้าหญิงรัมภา เจิม เดินมาตรงทางสามแพร่ง
เจิมพูดไปด้วย “รีบเอาไปวางแล้วรีบกลับไปที่รถกันเถิดมังคะ ประเดี๋ยวไอ้ชดมันจะสงสัยว่าท่านหญิงรับสั่งให้มันจอดรถแถวนี้ทำไม หม่อมชั้นไม่อยากให้มันเอาไปพูดนินทาใส่สีตีไข่กันในครัว ท่านหญิงจะดูไม่ดี”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาพยักหน้ารับแล้วเดินมาหยุดยืนตรงบริเวณทางสามแพร่ง “ถ้ามีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับชั้น ขอให้มาตกที่ตุ๊กตาตัวนี้แทนด้วยเถิด” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาวางตุ๊กตาลงบนใต้ต้นไม้ใหญ่ หันไปพยักหน้ากับเจิมและหม่อมเจ้าหญิงภรณี แล้วหันหลังกำลังจะเดินออกไป
ทันใดนั้นหม่อมเจ้าหญิงรัมภาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง “ช่วยด้วย....ช่วยด้วย...”เธอชะงักกึก
ขาท่อนล่างของผู้หญิงยืนอยู่ใกล้กับตุ๊กตาดินปั้น ...ขานั้นมีรอยบาดแผลเน่าเฟะ ปลายโจงกระเบนสีน้ำตาลขมุกขมัวอยู่บริเวณเลยหัวเข่าลงมา
หม่อมเจ้าหญิงภรณีเห็นอาการของหม่อมเจ้าหญิงรัมภาจึงถาม “มีอะไรหรือน้องหญิง”
“หญิงได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย”
“ช่วยด้วย....ช่วยด้วย...”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภากำลังจะหันหลังกลับไปมอง แต่เจิมจับตัวห้ามไว้ “ท่านหญิงอย่าหันไปมังคะ หมอคำเตือนไว้แล้วว่าถ้าท่านหญิงได้ยินเสียงใคร...แสดงว่าเป็นพวกสัมภเวสีที่มาขอส่วนบุญ ถ้าท่านหญิงหันไป...นอกจากจะไม่ช่วยสะเดาะห์เคราะห์แล้ว พวกสัมภเวสีจะมาแย่งบุญจากท่านหญิง ท่านหญิงจะยิ่งมีเคราะห์หนักนะมังคะ”
“แต่ถ้าเขาเป็นคนจริงๆ เราไม่ช่วยเขา จะไม่ใจร้ายใจดำไปหน่อยหรือ”
“แต่ถ้าเป็นคน หม่อมชั้นกับท่านหญิงณีก็ต้องได้ยินด้วยสิมังคะ รีบไปเถอะมังคะ ก่อนที่หม่อมชั้นจะหัวโกร๋น” เจิมดันหลังหม่อมเจ้าหญิงรัมภากับหม่อมเจ้าหญิงภรณีออกไป
วังติณชาติ หม่อมเจ้าหญิงรัมภา เจิม หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินเข้ามาจากทางประตู
“คุณพระคุณเจ้า...นี่ขนาดหม่อมชั้นไม่ได้เป็นคนได้ยินเอง แต่ยังขนลุกไม่หาย บรื๋ออออ !”
“พรุ่งนี้เช้าเราไปตักบาตรทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขากันเถิด”
“มังคะ”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเอากำไลมาศที่เหน็บไว้ในขอบกระโปรงส่งให้หม่อมเจ้าหญิงภรณี “หญิงฝากคืนให้ปรุงด้วย”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีรับมาแล้วถาม “แล้วเรื่องเจ้าพี่ล่ะน้องหญิง เราได้น้ำมนต์มาแล้ว คราวนี้เราจะทำยังไงกันต่อ”
“หญิงคงจะต้องขอความช่วยเหลือจากพี่หญิงณีค่ะ”
หม่อมเจ้าหญิงภรณียิ้มรับ...รู้อยู่แล้วว่าจะทำอะไร