บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 6 หน้า 3
“จี๊ด..จี๊ด” จี๊ดลำบากใจมาก “จี๊ดไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ”
“แต่จ๊าดคิดว่าจ๊าดคาดการณ์ไม่ผิดหรอกค่ะคุณผู้หญิงขา”
“แกไม่ต้องมาทำมีสำบัดสำนวน รู้อะไรก็พูดมา”
“ดูจากรูปการณ์แล้ว จ๊าดคิดว่าคุณตี๋คงจะเบื่อหน่ายคุณยิ่งจันทร์จนถึงที่สุดค่ะ”
“ตายแล้วหยาบคายมาก แกพูดอย่างนี้ออกมาได้ยังไง” วลัยเอ็ด
“ฉันต้องการรู้แค่ว่าลูกชายฉันไปไหน ทำไมต้องปีนรั้วออกไป
“จ๊าดว่า คุณตี๋คงต้องนัดแนะกับอาม่า.. พากันออกไป ออกไป”
ไชโยซัก “ออกไปไหน”
“ต้องออกไปดูงิ้วกันแน่ๆเลยค่ะ”
“ดูงิ้วอีกแล้วเหรอ” ไชโยกับวลีชักจะเหลืออดกับสองอาม่าหลานขึ้นทุกที
หน้าเวที บัวร้องบทนางพญางูขาว ฉากสนุกสนาน คนดูปรบมือกันเกรียว ชื่นชมในความสามารถของบัว บัวกลับเข้าไปในฉากด้วยรอยยิ้ม ดำเกิงเข้ามารับบัวถึงหลืบพร้อมน้ำดื่ม ปรนนิบัติเต็มที่
“แจ๋วมากเลยบัว เกิ่งได้ยินครูพูดแต่ว่า บัวเล่นดีเหลือเกิน บัวเล่นดีได้อย่างใจครูน่ะออกปากชมใครง่าย ๆ ที่ไหน ดื่มน้ำก่อนบัว จะได้ชื่นใจ”
“ขอบใจนะเกิ่ง” บัวรับน้ำมาจากดำเกิง แต่หน้าชะเง้อมองออกไปนอกหลืบ
“มองอะไรเหรอบัว” ดำเกิงชะเง้อบ้าง
“เปล่า..ไม่มีอะไร” บัวเดินมาที่มุมแต่งตัว และเริ่มถอดเครื่องแต่งกายออก
“ให้เกิ่งช่วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเกิ่ง บัวทำเองได้”
ตรึงจิตโวยวายอยู่มุมหนึ่ง “ใครเอาหวีกูไปไหนวะ หวีอันละไม่กี่บาท มันยังขโมยกันเลยรึไงวะ ทุเรศจริง ๆ”
นกขมิ้นเอ็ด “แหกปากโวยวายไปได้นี่ไง ทิ่มลูกกะตาอยู่นี่ถ้าเป็นงู คงกัดตายไปแล้ว”
“ใครมาช่วยปลดกิ๊บหน่อยโว้ย เจ็บหัวกบาลจะตายอยู่แล้ว”
“เกิ่งไปดูเขาหน่อยไป เดี๋ยวเขาจะว่าได้ว่าไม่มีใครสนใจดูแลเขา”
“ช่างเหอะ อยู่ใกล้มากเดี๋ยวติดโรคบ้า” ดำเกิงเดินออกไปหลังโรง นกขมิ้นจำใจปรนนิบัติตรึงจิต บัวจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เผลอชะเง้อออกไปนอกหลืบ สบตากับชยุติที่ยิ้มให้ แต่แล้วก็รีบตัดใจ หันกลับมามองตัวเองในกระจก บัวรู้สึกหวั่นไหวและสับสน