บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 6 หน้า 4
ที่นั่งคนดู หน้าโรงงิ้ว มาลัยได้เพื่อนวัยเดียวกัน คุยกับอาแปะ อาม่าอย่างออกรส ชยุตินั่งเป็นเพื่อนมาลัยอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ตั้งใจฟังสิ่งที่คนแก่คุยกัน เจียงเข้ามาหามาลัย “อาม่า..สวัสดีครับ”
“สวัสดีเถ้าแก่”
ชยุติไหว้เจียง เจียงรับไหว้ “สวัสดีครับคุณ…. ดีใจที่อาม่ามา”
“อาม่าตั้งใจมาทุกคืนอยู่แล้วเถ้าแก่ ของสวยของงามอย่างนี้เดี๋ยวนี้มีให้ดูซะที่ไหนล่ะ ลูกสาวไปไหนซะล่ะเถ้าแก่”
“เปลี่ยนชุดล้างหน้าอยู่หลังฉากแน่ะครับ”
“ตี๋เอ๊ย..เอารางวัลไปให้เขาหน่อยสิ..บอกว่าอาม่าให้” มาลัยส่งเงินให้ชยุติ
“ขึ้นไปข้างบนโน้นเลยเหรอครับ”
“เรียกให้ลงมาหาอาม่าที่นี่จะเหมาะกว่ามังครับ”
“ไม่เป็นไร ๆ ถ้าเถ้าแก่ไม่รังเกียจ”
“ไม่รังเกียจหรอกครับ แต่ออกจะเกรงใจหลังฉากมันรกรุงรัง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชอบ มันดูขลังดี”
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณเถอะครับ ตามสบายเลย” ชยุติออกไป “คืนพรุ่งนี้ผมจะแสดงวันสุดท้ายแล้วนะครับ อาม่า”
“อ้าว.. เหรอ เสียดายนะเถ้าแก่”
“หมดหน้าเทศกาลแล้ว คงอีกนานกว่าจะได้กลับมาเล่นอีก”
“ถ้ายังงั้น พรุ่งนี้อั๊วต้องมาให้ได้ล่ะ” เจียงขอบอกขอบใจมาลัยยกใหญ่
หลังเวทีงิ้ว ชยุติเดินเข้ามา มองหาบัวอย่างเอาจริงเอาจัง บัวพอเห็นชยุติบุกเข้ามาหาก็อาศัยเอาชุดงิ้วบังพรางตัว หลบหน้าชยุติ ดำเกิงเข้ามาเห็นชยุติพอดี “ขึ้นมาทำไมเนี่ย คุณ”
ชยุติหันมา “มาหาคน”
“คุณอีกแล้ว รู้สึกจะขึ้นมาบ่อยเหลือเกินนะ”
“อาม่าผมฝากรางวัลมาให้บัว” ชยุติยื่นแบงก์ในมือให้ดู ดำเกิงคว้าหมับจากมือชยุติ
“เดี๋ยวเอาไปให้เอง ออกไปได้แล้ว บนนี้เป็นเขตหวงห้ามนะ รู้จักมีมารยาทซะบ้างสิ”
“ขอโทษครับ แต่ผมอยากเจอบัวจริงๆ” ชยุติมองไปเห็นมุมหนึ่งใต้ม่านที่ผูกไว้ลอย ๆ จากพื้น เห็นเท้าคู่หนึ่งเหมือนซ่อนตัวอยู่ “เอ๊ะ พูดกันไม่รู้เรื่อง จะต้องให้โยนกันออกไปรึไง”