บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 2
บทประพันธ์ของ : ภราดร ศักดา บทโทรทัศน์ : ยิ่งยศ ปัญญา / สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
บรรยากาศหลังโรงงิ้วพลุกพล่าน เพราะนักแสดงกลับเข้ามา ดำเกิงเสนอหน้าออกมารับบัว ทุกคนท่าทางยินดี ยกเว้นเจียงไม่พูดอะไร ยืนเงียบมองบัวอยู่ห่างๆ
“เก๊กฮวยเย็น ๆ ชื่นใจหายเหนื่อย บัว”
“ขอบใจ เกิ่ง”
“ไอ้เกิ่งมันเอาใจแต่บัว คนอื่นมันไม่สนใจเลย น้อยใจจริงๆ โว้ย” ทุกคนเห็นซินแสหลอโวยวาย ก็พลอยหัวเราะ ดำเกิงเขินพอเป็นพิธีอายหน้าแดงจนไม่กล้าสู้หน้า ต้องเดินหนีออกไป “ของซินแสก็มี ของป๊าก็มี มีทุกคนเลย”
เจียงเสียงเครียด “ป๊าสั่งไม่ให้ลื้อเล่นงิ้ว ทำไมลื้อยังกล้า”
“บัวขอโทษจ้ะป๊า แต่ถ้าบัวไม่เล่น เถ่านั้งที่ดูแลศาลเจ้าต้องไม่พอใจแน่ๆ บัวไม่อยากให้คณะของเราต้องเสียชื่อ เสียสัจจะ...”
“แสดงว่าคำสั่งป๊ามันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”
“ป๊า... ไม่ใช่อย่างนั้นนะจ๊ะ”
“ป๊าขอสั่ง ห้ามลื้อเล่นงิ้วอีกเป็นอันขาด”
“ป๊า...” บัวไม่เข้าใจว่าทำไมป๊าถึงได้ห้ามเล่นงิ้ว ธานีเบียดแทรกผู้คนเข้ามาอย่างหยาบคายทางด้านหลังโรง ชูโบกแบงก์ยี่สิบก่อนจะเห็นตัวด้วยซ้ำ “อาบัว คนดีของเฮีย มาหาเฮียมามะ เฮียจะให้รางวัล”
บัวชะงักกระอักกระอ่วนใจ
“ใครปล่อยให้เข้ามาวะ” ซินแสหลอเอ็ด
“อยากได้รางวัลไหมอาบัว” ธานีโบกเงินเรียกบัว “เข้ามาเอาสิ อาบัว” ธานีส่งสายตาชีกอ
“โธ่เอ๊ย แค่ยี่สิบ นึกว่าจะให้สักร้อย สองร้อย” ขวดเปรย
ธานีหน้าเสีย ขุ่นเคืองใจขึ้นมาทันที ตบกะโหลกขวดอย่างแรง “จะสิบ – ยี่สิบ ก็เงินเหมือนกันหรือเปล่าวะ”
“เสี่ยธานีเขาให้รางวัล ก็รับสิ อย่าเสียมารยาท” เจียงสั่งบัว บัวจำใจขยับไปใกล้ธานี ยกมือขึ้นไหว้ ธานีคว้ามือหมับ จงใจแต๊ะอั๋ง “น่ารักจริงๆเลยลื้อเนี่ย”
เจียงไล่บัว “เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะไป ดึกแล้ว”
“จ้ะ ป๊า” บัวกำลังจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าธานีขยับตามอัตโนมัติ