บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 2 หน้า 4
“จริงด้วยจ้ะลูก” วลัยพูดพลางลูบหัวกนกวิภาอย่างเอ็นดู
“นี่ๆๆๆ ให้มันน้อยๆ หน่อยนะยะ ลูกใครกันแน่ยะ” วลัยค่อยๆ เก็บมือแล้วหันไปดูละครกับกนกวิภาต่อ
“แหม อะไรที่เป็นของของคุณพี่ก็เหมือนของน้องนั่นแหละค่ะ ลูกๆคุณพี่ก็เหมือนลูกในไส้ของวลัย ส่วนผัวของคุณพี่.....”
“นี่ พอเลย ! อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ คุณไชโยเป็นผัวพี่ จะมาใช้ร่วมกันไม่ได้”
วลียิ้มเอียงอายที่วลีพูดดักคอ รู้ทันเสียก่อน วลียืนสีหน้าไม่สบายใจห่วงชยุติ
หลังโรงงิ้ว ชาวคณะต่างเก็บข้าวของ เปลี่ยนเครื่องแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว บัวขยับเข้ามาหาเจียง
“ป๊า...ตังค์ที่อาม่าให้มา.. ป๊าเก็บเอาไว้เถอะจ้ะ”
“ทำไมลื้อไม่เก็บไว้เองล่ะ”
“รายจ่ายของเราก็เยอะ เวลาเล่นเราก็เล่นเหนื่อยเหมือนกันทุกคน ถ้าบัวจะเก็บรางวัลเอาไว้คนเดียว มันดูไม่ยุติธรรมนะป๊า”
“คนดูเขาชอบ เขาชื่นชมลื้อ อยากให้รางวัลส่วนตัวเป็นสินน้ำใจ ก็เก็บเอาไว้เถอะ”
“ใช่บัว ตอนพี่ไหมฟ้าสาวๆได้เงินจากคนดูทุกคืน เดือนนึงแกก็ซื้อทองใส่ได้บาท สองบาทเชียวนะ ไม่เห็นแกจะเคยคิดเผื่อแผ่ใคร” ดำเกิงว่า
“แต่บัวคิดว่าบัวอยากจะยกให้เป็นเงินกองกลางดีกว่าจ้ะ ถ้ายังไม่จำเป็นต้องใช้ก็เก็บเอาไว้ก่อน สะสมไปเรื่อย ๆ ก็คงจะมากขึ้น.. เวลาใครเดือดร้อน เจ็บไข้ได้ป่วยเราจะได้เอาเงินก้อนนี้ช่วยสงเคราะห์กันไงจ๊ะ เราไม่ช่วยกันเองแล้วใครจะมาช่วยเราได้ล่ะ จริงไหม”
“เอา..ถ้าบัวตั้งใจยังงั้นก็เอา..เอ้า เฮ้ย ทุกคนฟังหน่อย ตั้งแต่วันนี้พวกเรามีกองทุนของพวกเราเองแล้วโว้ย คืนนี้อาบัวประเดิมบริจาคเป็นคนแรกแล้ว” ซินแสหลอประกาศ ทุกคนฮือฮาชื่นชม
“ตบมือให้บัวของพวกเราหน่อยโว้ย” ดำเกิงนำเชียร์ทุกคนปรบมือให้บัว แต่ละคนตะโกนแสดงความยินดี รักใคร่ในตัวบัวขึ้นอีกทวีคูณ บัวยิ้มเขินขอบคุณทุกคน เจียงเดินออกไปอย่างเงียบๆ ขณะที่ทุกคนรุมล้อมบัวอยู่
ในห้องมุมหนึ่ง เจียงพูดกับตนเองในห้อง “ถึงลื้อจะมีพรสวรรค์ แต่อั๊วก็ให้ลื้อเป็นนางงิ้วไม่ได้เด็ดขาด”
เจียงเลื่อนลิ้นชักออกมา หยิบเอารูปถ่ายตอนเจียงหนุ่มๆ ถ่ายกับอดีตเมียที่เป็นนางเอกงิ้วขึ้นมาดู เจียงมองรูปนั้นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่… กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
ห้องนั่งเล่น บ้านชยุติ จี๊ดเดินเข้ามารายงาน ว่าชยุติที่พาอมาลัยออกไปข้างนอกกลับมาแล้ว ชยุติและมาลัยเดิน