บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 2 หน้า 2
ดำเกิงวิ่งเข้ามาปะทะชนธานีกับขวดหัวทิ่มตกเวทีไป “บัว มีคนอยากรู้จัก” บัวชะงัก แปลกใจว่าใคร
หลังเวที ดำเกิงพาบัวมาแนะนำให้มาลัยรู้จัก เจียง ซินแสหลอ ตามออกมาด้วย
“มาแล้วเหรอ... ไหน ๆ นางเอกใหม่ ขอดูหน้าใกล้ ๆ หน่อยซิ”
เจียงยิ้มแย้มต้อนรับขับสู้ “บัวมาไหว้อาม่าเร็วเข้า..” บัวออกมาไหว้มาลัย มาลัยรับไหว้ ชยุติยิ้มมองบัวอย่างชื่นชมระคนแปลกใจ บัวเหลือบตาไปเห็นชยุติ ตกประหม่าไม่กล้าสบตา มาลัยเพ่งพินิจดูหน้าใกล้ๆ คลับคล้ายคลับคลา สักพักก็จำได้ “นึกว่าใคร ที่แท้ก็อาบัวลูกสาวเถ้าแก่นี่เอง”
“อาม่าจำบัวได้ด้วยเหรอครับ”
“จำได้สิ ตอนเด็กๆ อาตี๋ชอบมาเล่นซ่อนแอบกับอีที่โรงงิ้วเป็นประจำโตแล้วเหงียเงี่ย สวยขึ้นผิดหูผิดตา จริงมั้ยวะอาตี๋” มาลัยโยนลูกให้ชยุติ “ครับ... อาม่าช่างสังเกต ขนาดผมเห็นทีแรก ยังจำบัวแทบไม่ได้”
“ถึงอาม่าจะแก่เหลาเหย่ แต่สายตาอั๊วยังดีอยู่นา ต่อให้แต่งหน้าเป็นไป๋ซู่เจิน อั๊วก็จำได้”
“บัวเก่งจังเลยนะครับ ทั้งร้องทั้งรำ งดงามเข้าถึงบทบาทตัวละครจริงๆ”
ชยุติมองบัวไปด้วยพูดไปด้วย บัวอายไม่กล้ามองหน้าชยุติ มาลัยมองบัวอย่างชื่นชม
“เก่งนะ สวยด้วย เถ้าแก่นี่โชคดีนะ มีลูกสาวมีพรสวรรค์ด้านนี้ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ อั๊วรับรองว่าคณะ เหลี่ยนฮัวของเถ้าแก่จะต้องกลับมาโด่งดังเหมือนเมื่อ 20 ปีก่อนแน่ๆ”
เจียงอมยิ้มนิด ไม่ได้รู้สึกภูมิใจอย่างเต็มที่สักเท่าไหร่ มาลัยพูดกับบัว
“หนูเล่นวันนี้ฉันชอบมาก หลานฉันก็ชอบ นั่งจ้องหนูตาเขม็งเลยนะ” ชยุติยิ้มเขิน บัวยิ่งเขินมากกว่า
“ฉันถึงว่าหนูเก่งไงล่ะ ทำให้คนหนุ่มหัวนอกอย่างอาตี๋ตกตะลึงตาค้างได้”
มาลัยควักแบงก์ห้าร้อยออกมา 2-3 ใบตบรางวัลให้บัว “ฉันให้หนูเป็นรางวัล” บัวอิดออด ไม่กล้าที่จะรับ
“รับไว้เถอะ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากฉัน” บัวไหว้ “ขอบพระคุณค่ะ อาม่า”
บัวรับเงินรางวัลจากมาลัยอย่างนอบน้อม ชยุติมองบัวอย่างชื่นชม ดำเกิงอู้หูกับเงินรางวัลที่บัวได้รับ
เจียง ซินแสหลอ และชาวคณะที่มารุมดู ต่างยินดี.. ธานีกับขวดแอบดูอยู่
“อู้หู แบงก์ 500 ตั้งหลายใบ ใจดีกว่าเสี่ยอีกอ่ะ”
“แบงก์สีเขียวๆ มันจะไปสู้แบงก์สีม่วงๆได้ยังไงวะ” ธานีบ่นงึมงำกับขวด หันหลังจะกลับ
“อ้าว จะไปไหนล่ะ เสี่ยอุตส่าห์ตบรางวัลไปตั้งยี่สิบ ไม่รอคุยกับนังบัวมันก่อนเหรอ”
“ไม่รง-ไม่รอแล้วโว้ย กลับ! อารมณ์เสีย” ขวดแจ้นตามธานีกลับไป
หน้าเวที เถ้านั้งกรรมการศาลเจ้าเดินคุยกับเจียง