บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 2 หน้า 3
“นางเอกคนนี้เล่นดีนะ ทำไมลื้อไม่เอาอีมาเล่นตั้งแต่แรกล่ะ”
“อีเพิ่งหัดเล่นเองเฮีย ยังงูๆ ปลาๆอยู่เลย”
“อะไร หัดเล่นแล้วดีขนาดนี้ พรุ่งนี้นะเอาอีเล่นต่อ คนดูชอบมีงิ้วเก่งๆ อย่างนี้ดูค่อยชื่นใจหน่อย”
เจียงเงียบไม่ได้ตอบอะไร
“อ้อ เรื่องเมื่อวานนี้ แล้วก็ให้มันแล้วไป อั๊วไม่ติดใจอะไร แต่อย่าให้เกิดขึ้นอีกก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากครับเฮีย”
“ไม่เป็นไร แต่ยังไงให้ลูกสาวลื้อเล่นเป็นนางเอกอีกนะ อีเล่นดีจริงๆ อั๊วไปล่ะ”
“กำเสี่ยนั๊งๆ” เถ้านั้งโรงงิ้วชมเปาะ ยกนิ้วให้ ก่อนเดินกลับออกไป เจียงยืนครุ่นคิดอยู่เงียบๆ
ชยุติ มาลัย พากันเดินผ่านซอยเล็กข้างบ้านมาจนถึงหน้าบ้าน
“วันไหนว่างเราไปดูงิ้วกันอีกนะอาตี๋นะ”
“ครับอาม่า”
“เอาตังค์ออกมาด้วยเยอะ ๆ จะได้เอาไปแจกคนจน ๆ ให้หมดเลย ดีไหม”
“ดีครับอาม่า” สองอาม่าหลานหัวเราะชอบใจ
“อาป๊าอาม้าลื้อมันชอบทำขี้เหนียวกับคนจน ทีกับคนรวยนะ มันทำหน้าใหญ่ใจโต ซักวันเหอะมันจะรู้สึก”
ชยุติเปิดประตูเล็กจะเข้าบ้าน มาลัยนั่งยอง ๆ ลงซะเฉย ๆ “เข้าบ้านเถอะครับอาม่า”
“อั๊วไม่ชอบไอ้บ้านหลังนี้เลยว่ะตี๋ อยู่มาสิบกว่าปี อั๊วไม่เคยชอบมันซักวัน”
“ทำไมล่ะครับ”
“อั๊วว่ามันใหญ่ไป เหมือนไม่ใช่บ้านคน ให้อาม่าเลือกนะ อาม่าขอไปอยู่ในสลัมนั่นยังจะดีซะกว่า มีเพื่อนบ้านตั้งเยอะแยะได้ดูงิ้วทุกคืนอีกต่างหาก” ชยุติสงสารเห็นใจมาลัย ขยับมานั่งลงเป็นเพื่อนคุยต่อ
“โอ๋ๆๆๆ ไม่เหงานะอาม่า”
“ถ้าไม่อยากให้อั้วเหงา หรือก็พาอาม่าไปเที่ยวต่อหน่อยนะ อาม่าอยากซิ่ง”
“ได้เลยครับ” ชยุติขับรถออกไป มาลัยเฮฮา
ห้องนั่งเล่น บ้านชยุติ วลีกระวนกระวายใจ ที่มาลัยกับชยุติหายไปกันทั้งคู่ วลัย กนกวิภา นั่งดูละครในโทรทัศน์
“หายไปไหนกันนะ ไม่ใช่เด็กๆ กันทั้งคู่แล้วทำไมตามตัวยากอย่างนี้”
“แหม คุณพี่คะอาม้าไปกับตาติทั้งคน อย่าห่วงไปเลยค่ะ มาดูละครกันดีกว่าละครกำลังสนุก”
“ม่าม้าจะวอรี่ไปทำไมคะไปได้ ก็กลับได้ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลย”