บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 22
บทประพันธ์ของ : ภราดร ศักดา บทโทรทัศน์: ยิ่งยศ ปัญญา / กาญจนา โตะยู
บ้านริมทะเล เช้าวันใหม่ ข้าวต้มในหม้อควันฟุ้ง บัวตักขึ้นดมกลิ่น
“ใช้ได้แล้ว...” บัวเตรียมปิ่นโตมาจะตักเข้าต้มใส่ ขณะชยุติก้าวเข้ามา
“หอมเชียววววววว... ท่าทางเจ้าของลาภปากวันนี้จะเป็นเกิ่งแน่ๆ”
บัวยิ้ม “แขวะคนป่วย น่าตีจริงๆ” บัวพูดจบก็ตีชยุติ เพี้ยะ! ชยุติสะดุ้งโหยง “โอ้ย!! ตีแล้วบัว!!”
บัวขำๆ แล้วหันไปตัดข้าวต้มใส่ปิ่นโตต่อไป ชยุติถอนใจยิ้มบางๆ
“ในเรื่องร้ายๆ...บางทีก็มีเรื่องดีๆซ่อนอยู่นะ”
“เรื่องดีอะไรเหรอคะ?” บัวนึกออก “เอ่อ...เมื่อคืนคุณคุยกับคุณหนก ได้ความว่ายังไงบ้าง?”
“ไม่ได้ความอะไรเลย...”
“อ้าว...แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นเรื่องดี”
“ก็ดูจากสายตาของน้องสาวผมไง แววตาของยัยหนกเปลี่ยนไปมากรู้หรือเปล่า?” บัวมองชยุติอย่างไม่เข้าใจ
“พูดไปพูดมา บัวก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”
“เอาน่า...คอยจับตาดูยัยหนกกับดำเกิงไว้ให้ดี แล้วคุณจะเข้าใจเอง...อิๆๆ”
บัวมองชยุติที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บัวทั้งงง ทั้งหมั่นไส้ชยุติ
สถานีอนามัย ยามเช้า ดำเกิงกับกนกวิภาบนเตียงคนไข้ กนกวิภายังคงกอดดำเกิงแน่น แต่ยังคงหลับสนิทเพราะความอ่อนเพลีย แสงแดดสาดเข้ามา ดำเกิงขยับค่อยๆรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น ก็ต้องชะงักไปนิดเมื่อเห็นใบหน้าของกนกวิภาอยู่ใกล้ๆ ดำเกิงกระพริบตาถี่ๆ เพราะนึกว่าตัวเองฝันไป แต่แล้วก็ต้องเชื่อว่านี่คือกนกวิภาจริงๆ
ดำเกิงมองหน้ากนกวิภาอย่างพิจารณา รู้สึกทั้งดีใจ โล่งใจที่เห็นกนกวิภาปลอดภัย ดำเกิงค่อยๆ เลื่อนมือของตัวเองมากุมมือกนกวิภาไว้อย่างแผ่วเบา สายตามองใบหน้ากนกวิภาอย่างอ่อนโยน แม้จะยังสับสนว่าตัวเองรู้สึกอะไร แต่ดำเกิงก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เหมือนกับอยากจะหอมหน้าผากของกนกวิภา ดำเกิงยื่นหน้าเข้าไปใกล้...ใกล้...แต่แล้วก็ชะงัก ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตัดสินใจเอายกมือขึ้นมา ตบหน้ากนกวิภา เพี้ยะ!!
กนกวิภาผวาตื่นเพราะทั้งเจ็บ ทั้งตกใจ “โอ้ย!!”
ดำเกิงยิ้มกวน “ตื่นซะที?”