บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 22 หน้า 4
บัวมองหน้าดำเกิงกุมมือตอบ และยิ้มออกมาได้ในที่สุด ความรู้สึกของดำเกิงที่มีกับบัวเปลี่ยนไปแล้ว
ภายในสถานีอนามัย ถุงยาถูกยื่นให้กนกวิภา “ขอบคุณนะคะ”
เจ้าหน้าที่เตือน “ช่วยผัวล้างแผลทำความสะอาดทุกวันนะ ผัวเราจะได้หายไวไวนะจ๊ะ”
กนกวิภาทั้งเหวอทั้งเขิน ชยุติมองหน้าน้องสาวขำๆ กนกวิภาเสชะเง้อมองหาดำเกิง
“สองคนนั้นคุยอะไรกัน ทำไมนานขนาดนี้คะพี่ติ?”
บัวก้าวเข้ามาพร้อมกับดำเกิง “มาแล้วค่ะ...”
“คุยอะไรกันตั้งนานสองนาน?”
“เอ่อ...”
“มีอะไรไปคุยกันต่อที่บ้านดีกว่านะ” ชยุติบอกกับบัว “ผมจัดการเรื่องยากับค่ารักษาเรียบร้อยแล้ว”
“ค่ะ”
ชยุติ บัว ดำเกิง กนกวิภา กำลังจะพากันออกไป ดำเกิงดูเดินไม่ถนัด กนกวิภาเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง
“มา...ฉันช่วย...”
ชยุติกับบัวลอบสบตากัน ชยุติยักคิ้วให้บัว ประมาณว่า “เห็นมั้ยๆๆ?” บัวยิ้มตอบ ชาวบ้าน 2 คนเดินถือหนังสือพิมพ์เข้ามาหยุดหน้าชยุติกับบัว ชาวบ้านมองหน้าชยุติ แล้วก้มมองหนังสือพิมพ์อีกครั้ง
“ข้าว่าใช่ว่ะ ใช่แน่ ๆ”
“ข้าก็ว่าใช่ว่ะ” บัวกับชยุติมองหน้ากันงง ๆ “ใช่อะไรครับ? มีอะไรติดที่หน้าผมเหรอ ?? “
ชาวบ้านยื่นหนังสือพิมพ์ให้ชยุติดู “ก็หน้าคุณกับคนในรูปที่ลงหนังสือพิมพ์ไง ใช่คนเดียวกันแน่ ๆ”
บัวกับชยุติรีบกางหนังสือพิมพ์ออกดู กนกวิภากับดำเกิงชะเง้อมามองด้วย... ทุกคนเห็นรูปชยุติในกรอบหนึ่ง พร้อมพาดหัวข่าวใหญ่โต “รูปไอ้ตี๋นี่?!”
กนกวิภาอ่านพาดหัวข่าว “เศรษฐีนีเจ้าของโรงงานน้ำปลาตรอมใจหนัก ลูกชายคนเดียวหายตัวไป! นางวลี เกียรติกำจร เจ้าของโรงงานน้ำปลาชื่อดังตรอมใจ นายชยุติ เกียรติกำจร หายไปจากบ้าน จนอาการทรุดหนัก วอนลูกชายกลับมาดูใจแม่เป็นครั้งสุดท้าย...หากผู้ใดพบเห็นบุคคลในรูปขอให้แจ้งข่าวมาที่บ้านเกียรติกำจรด่วน ท่านผู้แจ้งเบาะแสจะได้รับรางวัลเป็นจำนวนเงินหนึ่งหมื่นบาท” บัวเงยหน้ามองชยุติที่กำลังอึ้งเกือบช็อค
“อาม้า???!!! “
โต๊ะอาหารบ้านชยุติ หนังสือพิมพ์ที่มีข่าวชยุติวางลงบนโต๊ะด้วยมือของไชโย “ใช้วิธีนี้เลยเหรอคุณวลี?”
“ก็คุณบอกเอง ว่าถ้าเราระดมคนหาตาติก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ฉันก็เลยใช้วิธีล่อเสือออกจากถ้ำแทน”