บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 22 หน้า 3
กนกวิภามองชยุติ ไม่ตอบอะไร ตักข้าวต้มกินอย่างกังวลใจ
บัวคุยกับดำเกิงด้วยสีหน้าจริงจัง “เกิ่งพาคุณกนกวิภามาที่นี่?”
ดำเกิงจ๋อยๆ “ไม่ได้พา แต่เกิ่งไปจับตัวยัยหมวยนั่นมาต่างหาก”
“ยิ่งแล้วใหญ่ เกิ่งทำแบบนี้ทำไม?”
“ก็เกิ่งอยากแก้แค้นยัยหมวยกับไอ้พวกบ้านเกียรติกำจร ที่หลอกใช้เกิ่งเป็นเครื่องมือ ทำลายชื่อเสียง ทำลายความรักของบัวกับไอ้ตี๋”
“แล้วแก้แค้นสำเร็จมั้ย?” ดำเกิงอึ้งไปกับคำถามของบัว “สิ่งที่เกิ่งทำ มันทำให้เกิ่งรู้สึกดีมั้ย?”
ดำเกิงพูดไม่ออก “บัว...”
“เกิ่งพาคุณกนกมาลำบาก แถมยังเสี่ยงอันตรายทั้งตัวเกิ่งทั้งคุณหนก มันสมควรแล้วเหรอ?”
ดำเกิงเสียงอ๋อย “ไม่...”
“แล้วหายมาแบบนี้ อาป๊ารู้หรือเปล่า? ป่านนี้อาป๊าจะเป็นห่วงเกิ่งแค่ไหนคิดบ้างมั้ย?”
“คิด...”
“คิดแล้วทำไมยังทำ?”
“ก็ตอนนั้นมันไม่ทันได้คิดนี่...”
“ต่อไปก็ช่วยคิดให้ทันด้วยนะเกิ่ง แล้วนี่ได้คิดมั้ยว่าจะเอายังไงต่อ?”
“ยังไม่ได้คิดเลยบัว...”
“ไม่คิดไม่ได้ อย่าทำตัวเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบซิเกิ่ง”
“เกิ่งรับผิดชอบในสิ่งที่เกิ่งทำอยู่แล้วบัว...ขอเวลาเกิ่งคิดหน่อย...” ดำเกิงถอนใจแล้วหันมามองหน้าบัว
“แล้วบัวละ มาอยู่ที่นี่กับไอ้ตี๋มีความสุขดีใช่มั้ย?” บัวยิ้ม “อืม...เรามีความสุขตามสภาพ”
“ไม่หรอก บัวกับไอ้ตี๋มีความสุขมากต่างหาก... ดูจากแววตา สีหน้า แล้วก็รอยยิ้มของบัว มันเป็นรอยยิ้มที่เกิ่งไม่เคยเห็นมาก่อน”
“เกิ่ง...”
“ความจริงเกิ่งมาคอยแอบดูบัวกับไอ้ตี๋อยู่บ่อยๆ” ดำเกิงพูดไปยิ้มไป “เกิ่งดีใจกับบัวด้วยนะ ที่ในที่สุดบัวกับไอ้ตี๋ก็เข้าใจกันได้ เกิ่งดีใจที่เห็นบัวมีความสุขซะที ดีใจที่การกระทำของคนโง่อย่างเกิ่ง ไม่ทำลายชีวิตบัวจนพังไปซะก่อน” บัวมองหน้าดำเกิงอย่างจริงจัง ดำเกิงสบตาบัวด้วยความแน่วแน่ แล้วจับมือบัวมากุมไว้ ดำเกิงหนักแน่น
“บัวไม่ต้องห่วงนะ เกิ่งจะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนเพราะเกิ่งอีกแล้ว เกิ่งสัญญา...”