บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 22 หน้า 2
กนกวิภาเอาเรื่อง “นายตบฉันเหรอ? ตบทำไม?”
“ก็ปลุกให้ตื่นไง นอนเบียดฉันน้ำลายยืดอยู่ได้”
“ใครอยากนอนเบียดนายกันเล่า ถ้าไม่ใช่เพราะ” กนกวิภาฉุกคิด ดีใจ “นี่! นี่นายฟื้นแล้ว นายหายแล้วนี่ไอ้หมาบ้า!! นายหายแล้ว!!” กนกวิภาลืมตัวโผเข้าไปกอดดำเกิงแน่นด้วยความดีใจ ดำเกิงยิ้มเขิน แต่รู้สึกดีสุดๆ
ดำเกิงพูดในอ้อมกอดของกนกวิภา “ก็หายแล้วไง ไม่งั้นจะลุกขึ้นมากัดเธอได้เหรอ?” กนกวิภาดีใจจนน้ำตาไหล
“นายฟื้นแล้ว นายไม่เป็นอะไรแล้ว...” ดำเกิงผละออกเพื่อมามองหน้ากนกวิภา
“ร้องไห้ทำไม? ฉันไม่เป็นอะไรก็ต้องยิ้มซิ หรือจริงๆ แล้วเธอเสียใจที่ฉันไม่ตายกันแน่ยัยหมวย!”
“บ้า! พูดอะไรบ้าๆ” กนกวิภาผลักดำเกิงอย่างแรงไปโดนแผล ดำเกิงร้อง โอ้ย!! กนกวิภาตกใจ
“อุ้ย! ฉันขอโทษ เจ็บมากหรือเปล่า?”
“ไกลหัวใจน่า...” ดำเกิงมองกนกวิภา แววตาลึกซึ้งกว่าที่เคย กนกวิภาชะงักรู้สึกหัวใจหวิวๆแต่มีความสุข ดำเกิงกับกนกวิภาสบตากันราวกับโดนสะกดไว้ ชยุติกับบัวก้าวเข้ามาเห็นพอดี ชยุติมองหน้าบัวแล้วยิ้ม ก่อนจะกระแอมออกมา “ฮ่ะแฮ่ม!!”
ดำเกิงกับกนกวิภาตกใจผละออกจากกันทันที “ไอ้ตี๋...บัว...”
กนกวิภาเหวอๆ “พี่ติ...”
ชยุติยิ้มรู้ทัน “ตื่นกันแล้วทั้งคนไข้คนเฝ้า ก็มากินข้าวเช้ากันดีกว่า”
ชยุติยิ้ม ดำเกิงกับกนกวิภาเขินๆ บัวมองเก็บข้อมูล
ดำเกิงกับกนกวิภากำลังกินข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย บัวกับชยุตินั่งมองอยู่ตรงข้าม ดำเกิงซดข้าวต้มพรวดๆ
“เจริญอาหารเกินไปหรือเปล่าเกิ่ง?”
“ก็มันอร่อยนี่บัว ไม่ได้กินรสมือบัวตั้งนาน”
“งั้นก็กินให้อิ่มนะ เพราะเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ดำเกิงชะงักกึก เช่นเดียวกับกนกวิภา บัวมองดำเกิงด้วยสีหน้าจริงจัง ชยุติตีนิ่งทันที
“งั้นอิ่มเลยดีกว่า” ดำเกิงวางช้อน “บัวมีอะไรจะคุยกับเกิ่งเหรอ?”
บัวลุกจะเดินนำดำเกิงออกไป กนกวิภาเอ่ยขึ้น “คุยตรงนี้ก็ได้นะ...”
“ไม่ได้หรอกค่ะ เรื่องนี้เกิ่งคนเดียวเท่านั้นที่ต้องรับผิดชอบ”
บัวสบตาดำเกิงแล้วเดินนำออกไป ดำเกิงเดินตามบัวไป กนกวิภามองตามด้วยความเป็นห่วงและอยากรู้
“ไม่ต้องกังวลหรอกยัยหนก ให้พี่น้องเขาไปคุยกันเถอะ”