บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 22 หน้า 5
“แล้วตาติจะเชื่อเหรอคะคุณพี่? ตาติเป็นคนนะคะไม่ใช่โคกระบือจะได้โดนคุณพี่หลอกได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“วลัย!! มือไม่พายก็อย่าเอาปากราน้ำได้มั้ย? ฉันเป็นม้าตาติ เป็นคนอุ้มท้อง แล้วก็เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออก ยังไงซะตาติก็ต้องสำนึกบุญคุณฉันบ้าง ห่วงใยฉันบ้าง ไม่ใช่ในหัวจะมีแต่นังบัวเน่านั่น”
วลัยจ๋อย ไชโยเอ่ยต่อ “แสดงว่าคุณเชื่อว่าตาติจะกลับมา”
“ใช่ค่ะ ฉันเชื่อ...ตาติจะต้องกลับมา!” วลีพูดด้วยน้ำเสียงที่ทั้งหนักแน่น และมาดหมายด้วยความหวัง
บ้านริมทะเล กนกวิภาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกับทุกคน
“เป็นไปไม่ได้ หนกไม่เชื่อ อาม้าไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะพี่ติ”
“พี่ก็คิดว่าอย่างนั้น...”
ดำเกิงโพล่งขึ้น “งั้นก็ไม่ต้องกลับไปซิ”
“กลับไปเถอะค่ะ” ทุกคนอึ้ง หันมองบัว โดยเฉพาะดำเกิงมองบัว
“กลับไปทำไมบัว? ในเมื่อรู้ว่ามันอาจจะเป็นกับดักจะกลับไปทำไม?!”
“นึกถึงจิตใจคนที่เป็นพ่อแม่บ้างซิเกิ่ง ลูกหายจากบ้านไปทั้งสองคน ไม่รู้ข่าวคราวว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงครึ่งเดือนแล้ว...เป็นใครก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ลูกคืนมา....”
กนกวิภาไม่อยากจะเชื่อ “เธอคิดอย่างนี้จริงๆเหรอ?”
“ค่ะ... ป๊าห่วงฉันกับเกิ่งยังไง คุณวลีกับคุณไชโย ก็คงห่วงคุณติกับคุณหนกแบบนั้น...ฉันว่า...ฉันเข้าใจนะคะ”
บัวเดินไปหาชยุติ “กลับบ้านเถอะค่ะคุณติ อย่าทำให้ป๊ากับม้าคุณต้องทุกข์ใจอีกเลย...”
ชยุติมองหน้าบัวเห็นแววตาของความจริงใจที่ฉายออกมา กนกวิภามองบัวด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม ดำเกิงถอนใจอย่างสุดอึดอัด
โถงบ้านเช่าดำเกิง ดำเกิงกำลังเก็บของเครื่องมือทำบ่ะจ่าง ขณะที่กนกวิภาพับเสื้อผ้าเก็บอยู่
ดำเกิงเก็บไปบ่นไป “บัวนะบัว...จะกลับทำไมก็ไม่รู้...บ้านนั้นมันใช่บ้านคนที่ไหนกัน มีแต่ผี...”
“นี่... ให้มันเบาๆหน่อยนะ ที่นายด่าอยู่น่ะครอบครัวฉัน”
“หรือไม่จริง? เธอก็เป็นหนึ่งในฝูงผีพวกนั้นด้วย”
กนกวิภาแทรกทันที “เคยเป็นย่ะ... ตอนนี้ฉันคงไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว”
ดำเกิงแปลกใจ “ทำไม?” ดำเกิงมองหน้ากนกวิภาอย่างอยากรู้ กนกวิภาไม่รู้จะพูดยังไง ว่าความรู้สึกเปลี่ยนไป เพราะดำเกิง “เอ่อ...ก็.... ก็นายช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันก็เลย จะทำดีกับคนที่นายรักเป็นการตอบแทน..”
“เหรอ? คิดแค่นั้นจริงๆเหรอ??”