บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 23 หน้า 2
“หนูไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้หนูรู้สึกอะไร...”
“สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจ ดีหรือชั่วอยู่ที่เราเลือก...คนเราทุกคนรู้อยู่แล้วว่าอะไรดี อะไรไม่ดี เพราะฉะนั้น อะไรที่เราเลือกแล้วทำให้เราเป็นทุกข์ เราก็ควรจะปล่อยมันซะ...” วลัยยังคงกอดมาลัยแน่น
วลัยปัจจุบันได้คิด ทวนคำมาลัยกับตัวเอง “อะไรที่เราเลือกแล้วทำให้เราเป็นทุกข์ เราก็ควรจะปล่อยมันซะ...”
เช้า วันใหม่ บัวเดินมาส่งชยุติไปทำงานเช่นเคย ชยุติกอดบัวแน่น แล้วหอมบัวฟอดใหญ่กว่าที่เคย
บัวเขิน “คุณติ ทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ จะไปทำงานดีๆไม่ได้หรือไงคะ?”
วลียืนแอบดูอยู่มุมหนึ่ง อัดอั้นความไม่พอใจไว้ข้างใน
“อย่างนี้แหละดีที่สุดแล้ว เราไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนเลยนะ กลางวันผมก็ออกไปทำงาน กลางคืนคุณก็ไปนวดให้อาม้า กว่าจะกลับเข้ามาผมก็หลับ...อดนอนกอดเมียรักของผมเลย...” ชยุติยิ่งกอดบัวแน่นขึ้น
“คุณก็นอนกอดหมอนไปก่อนก็ได้ดีนี่นา...”
“กอดหมอน จะเหมือนกอดเมียได้ยังไงเนอะ...”
วลีที่ยืนมองอยู่ทนไม่ได้ รีบตีหน้ายิ้มเข้ามาขัดทันที
“แหม ม้ายืมตัวหนูบัวมาแค่คืนสองคืนทำเป็นน้อยใจนะตาติ” ชยุติกับบัวชะงักหันมอง
วลีพูดไปยิ้มไป “คืนนี้ม้ายอมเมื่อยก็ได้ หนูบัวไม่ต้องมาปรนนิบัติม้าแล้วดีมั้ยตาติ?”
“ดีครับ...” บัวจริงใจ “ไม่ดีหรอกค่ะ บัวต้องดูแลอาม้าถึงจะถูก” บัวดุชยุติ “อย่างอแงซิคะ”
“ก็ได้ๆๆ... ผมให้ม้ายืมตัวบัว จนกว่าม้าจะพอใจเลย” ชยุติกระซิบบัว “หาเวลานวดให้ผมบ้างนะ”
บัวยิ้มขำ วลีแสร้างทำยิ้มพอใจไปด้วย
“รีบไปทำงานได้แล้วตาติ เมื่อคืนเห็นอาป๊าแกเครียดๆ ไม่รู้มีอะไรหรือเปล่า?”
“ครับม้า...ผมไปนะ...” ชยุติออกไป บัวกับวลีมองตาม บัวจะกลับเข้าไปทำงานในครัว แต่วลีเอ่ยขึ้น
“หนูบัว...”
“คะอาม้า?”
“วันนี้ไม่ต้องจัดข้าวกลางวัน เผื่อม้ากับยัยหนกนะ ม้านัดยัยหนกไปช้อปปิ้งแล้วว่าจะเลยไปกินข้าวแถวนั้น”
บัวยิ้ม “ได้ค่ะอาม้า...งั้นกลางวันนี้บัวขอกลับไปหาอาป๊าที่บ้านนะคะ”
“ได้ซิจ๊ะ” บัวเดินกลับเข้าครัวไป วลีมองตามแล้วเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มกลายเป็นนิ่งทันที
“ฉันจะสลัดพวกแกให้หลุดให้ได้ อีกไม่นานหรอก...”
ณ ห้องทำงานไชโย-โรงงานน้ำปลา