บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 16
บทประพันธ์ของ : ภราดร ศักดา บทโทรทัศน์ : ยิ่งยศ ปัญญา / สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
เช้าวันใหม่ ร้านกาแฟในตลาด อาโกวางแก้วโอเลี้ยงตรงหน้าจ๊าดแล้วจะเดินไป จ๊าดรีบเอ่ยขึ้น
“อาแปะๆ”
“หื้อ?”
“อาแปะรู้จักเถ้าแก่เจียง เจ้าของคณะงิ้วไซป๋อหรือเปล่า?”
“รู้จักซิ คนแถวนี้ใครๆก็รู้จักบ้านนี้ทั้งนั้นแหละ”
“เหรอๆ แล้วลูกสาวเขาละ อาแปะรู้จักมั้ย?”
“แหม...ลื้อมาถามอั้วได้ยังไง ลูกสาวอีเพิ่งแต่งเข้าบ้านเจ้านายลื้อไม่ใช่เหรอ?”
“อาแปะรู้ด้วย?”
“เรื่องชาวบ้านคืองานของเราอยู่แล้ว จริงมั้ยละ อิๆๆ อั้วนี่นะ ยังรู้สึกดีใจกับอาเจียงไม่หาย คนจีนเหมือนกัน ต่อสู้ชีวิตมาเหมือนกัน ลำบากมาก็มาก วันนี้อาบัวลูกสาวอีได้แต่งงานออกเรือนกับคนดี มีพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะ มันน่าปลื้มใจว่ามั้ย?! ...ถ้าอั้วเป็นอาเจียงนะ คงยิ้มไม่หุบไปหลายวัน เพราะอย่างน้อยบรรดาเด็กในคณะที่เก็บมาเลี้ยง ก็มีอาบัวนี่แหละที่ทำให้อีภูมิใจ...”
“เด็กเก็บมาเลี้ยง? ยัยบัวนี่ ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเถ้าแก่เจียงเหรออาแปะ?”
“ไม่มีใครใช่ทั้งนั้นแหละ เด็กทุกคนในคณะที่เรียกอาเจียงว่า “ป๊า” ก็เป็นเด็กที่อาเจียงอุปการะเลี้ยงดูมาทั้งนั้น แต่อาบัวนี่พิเศษหน่อย เพราะอีเป็นลูกของอาเหมยหลิน คนรักเก่าของอาเจียงที่หนีตามไปกับชู้น่ะอาเจียงอีก็ยังใจกว้างรับเลี้ยงดูอย่างดีอย่างกับลูกของตัวเอง เฮ้อ...อั้วละนับถือน้ำใจอีจริงๆ”
อาโกพูดจบก็มีลูกค้าเข้ามาพอดี อาโกกลับไปชงการแฟต่อ ปล่อยให้จ๊าดครุ่นคิดยิ้มกริ่มกับข้อมูลที่ได้รับ
มุมศาลา บ้านชยุติ กนกวิภาคุยกับจ๊าด
“เป็นไปอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย หนกว่าแล้ว ว่าไอ้เกิ่งกับนังบัวมันต้องไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ”
“แต่จ๊าดว่า มันสองคนดูรักกันยิ่งกว่าพี่น้องอีกนะคะ โดยเฉพาะไอ้หมาบ้าตัวพี่ ดูทั้งรักทั้งหวงนังบัวอย่างกับอะไรดี”
“บางที...นังบัวมันอาจจะอยากเจริญรอยตามแม่ของมันก็ได้....” กนกวิภายิ้มเหี้ยม