บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 16 หน้า 4
“ไม่ใช่ “ก็ได้” แต่ “ต้องได้”” วลีคว้าแหวนมาจากมือบัวอย่างแรง บัวมองหน้าชยุติ กล้ำกลืนความรู้สึกอย่างที่สุด
“เราไปกันเถอะค่ะ” บัวเดินนำชยุติออกไปเลย ชยุติมองหน้าครอบครัวตัวเองด้วยความผิดหวัง วลีเจ็บปวดกับแววตาของชยุติเช่นกัน “อย่ามองม้าอย่างนี้นะตาติ!!!”
ชยุติไม่ฟังเดินออกไปเลย วลีตะโกนตามลั่น “ตาติ!!!! เรื่องนี้มันเกิดเพราะอาม้าคนเดียว!!!”
วลีเก็บความแค้นสุมไว้ในอกอย่างเพิ่มพูน
ศาลาบ้านชยุติ มาลัยกำลังเหวี่ยงแขนออกกำลัง โดยมีจี๊ดทำตามอยู่ข้างๆ มาลัยแกว่งไปนับไป “หนึ่ง...สอง...”
“แค่เหวี่ยงแขนนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะคะอาม่า”
“อย่าบ่นเป็นคนแก่ซิอาจี๊ด ขยับนิดหน่อยทำเป็นร้องงอแงไปได้ หัดออกกำลังกายซะบ้าง ร่างกายจะได้แข็งแรง”
จังหวะนั้น วลีก็ก้าวเข้ามาอย่างเอาเรื่อง ลั่น “อาม้า!!” มาลัยมองหน้าวลีเซ็งสุด
วลีชูแหวนใส่หน้ามาลัย “ม้าไปให้แหวนนังบัวมันทำไม แหวนวงนั้นควรเป็นของหนู เพื่อตกทอดถึงยัยหนก ไม่ใช่ของมัน!!” มาลัยไม่โต้ตอบ เดินไปจิบน้ำชาอย่างใจเย็น
“ม้าเสียสติไปแล้วรึคะ ? เมื่อไหร่ม้าจะตาสว่างสักที !!!”
“อั๊วะตาสว่างมานานแล้ว แต่ใครบางคนนี่สิที่ยังมืดบอด โดยเฉพาะใจ ใจมันบอดจนมองไม่เห็นอะไรเลย”
“ยังไงก็ช่าง หนูจะไม่คืนแหวนวงนี้กับอาม้านะคะ แหวนวงนี้ของม้าจะต้องอยู่กับหนู อยู่กับลูกหลานของเกียรติกำจรเท่านั้น!”
“ก็แล้วแต่ลื้อก็แล้วกัน ทำอะไรก็ได้ที่ลื้อสบายใจ จะได้ไม่อาละวาดเป็นหมาบ้าอย่างนี้”
“ม้า!!!”
“ลื้อออกไปได้แล้ว อั๊วะจะออกกำลังกายต่อ หรือจะให้อั้วสาดน้ำชาไล่ลื้อ?!!” วลีฮึดฮัดออกไปอย่างขัดใจ มาลัยมองตามจนวลีไป ก็ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง จี๊ดเข้ามาประคอง “อาม่า ไม่ออกกำลังต่อแล้วเหรอคะ?”
“ไม่แล้วละ อั้วหมดกำลังใจแล้ว....” จี๊ดมองมาลัยอย่างเห็นใจ
หน้าร้านทอง ถนนใกล้บ้านบัว ชยุติกับบัวเดินมาด้วยกัน “คุณเสียใจมากหรือเปล่า?”
“ไม่หรอกค่ะ แหวนวงนั้นเป็นตัวแทนความเมตตาของอาม่าที่มีต่อฉัน ถึงมันจะไม่อยู่ แต่ความเมตตาของอาม่าก็ยังอยู่”
“อาม่ารักแหวนวงนี้มากเลยนะบัว การที่อาม่ายกให้บัวก็ย่อมแสดงว่าอาม่า..”
“อาม่าดีกับฉันมาก ฉันตั้งใจจะดูแลอาม่าให้ดี เหมือนที่ฉันดูแลป๊า”
“ขอบคุณนะบัว... ผมจะทำตามที่อย่างที่อากงเคยทำกับอาม่า ผมจะอยู่ข้างๆคุณ ให้กำลังใจคุณตลอดไป”