บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 16 หน้า 2
ห้องชยุติ บัวแต่งตัวสวยงาม หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส อยู่หน้ากระจก เพราะวันนี้จะได้กลับบ้านตามประเพณีชยุติก้าวเข้ามาเบื้องหลัง “วันนี้บัวดูสดชื่นจัง...”
บัวยิ้มไม่ตอบอะไร จังหวะนั้นมาลัยก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับจี๊ด จี๊ดถือขนมมงคลมาด้วยสองห่อ
“คงดีใจที่จะได้กลับบ้านน่ะซิ หน้าตาก็เลยสดใส”
บัว/ชยุติพร้อมกัน “อาม่า...” ชยุติรีบเข้าไปประคองมาลัย “มาอยู่ที่นี่สองวัน คงคิดถึงบ้านมากซินะอาบัว?”
บัวยิ้มแห้ง “ก็...นิดหน่อยน่ะค่ะ”
“จะบอกว่าคิดถึงแทบใจจะขาดก็ไม่เป็นไรหรอก อั้วรู้ อั้วเข้าใจ สมัยอั้วแต่งงานนะ ตอนนั้นยังต้องรอสิบสองวันถึงจะกลับบ้านได้อยู่เลย อั้วนี่คิดถึงบ้านใจจะขาด” มาลัยปรายตามองชยุติ
“ดีนะที่มีอากลงของลื้อคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆทำให้อั้วไม่ค่อยเหงา...”
“ผมก็พยายามทำอย่างนั้นอยู่ครับอาม่า”
“พยายามแล้ว ก็พยายามอีกหน่อยเข้าใจมั้ยไอ้ตี๋...”
บัวได้แต่ยิ้ม เพราะพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มาลัยก้าวเข้าไปหาบัว
“วันนี้ลื้อสวยมากนะอาบัว ทำให้อั๊วะนึกถึงเวลาที่ลื้อเล่นงิ้วอยู่บนเวที ลื้อสะกดคนดูได้ทุกคนเลย”
บัวเขิน “ขอบคุณค่ะอาม่า ก็มีแต่อาม่าคนเดียวนี่แหละค่ะที่ชมบัว”
“ใครบอกว่าอั๊วะชมคนเดียว คนโน้นก็ชมไม่ขาดปากนะ” ชยุติเขิน
“อาม่า...” ชยุติเสไปเรื่องอื่น “ไปกันดีกว่าบัว ขนมพร้อมแล้วใช่มั้ยพี่จี๊ด?”
“อาม่าให้จี๊ดเตรียมไว้แล้วค่ะ สองห่อสวยงาม”
“เดี๋ยวสิ อั๊วะมีอะไรจะให้อาบัว” มาลัยถอดแหวนที่ตัวเองสวมติดนิ้วตลอดเวลา แล้วใส่ไว้ในมือบัว
บัวเห็นแหวนในมือก็แปลกใจ “หัวใจของอั๊วะ ก๊งของไอ้ตี๋ให้อั๊วะไว้ อั๊วะยกให้ลื้อ”
“ของสำคัญขนาดนี้ บัวว่า...”
“ไม่ต้องปฏิเสธ ตึ่งฉู่ทั้งที ลื้อก็ต้องมีของติดตัวกลับบ้านไปบ้าง ไม่อย่างนั้นคนมันจะนินทาเอาได้ว่า บ้านเกียรติกำจรเค็มกระทั่งกับลูกสะใภ้” มาลัยกุมมือบัวให้กุมแหวนเอาไว้ “มันเป็นของลื้อแล้ว เก็บรักษาไว้ให้ดี ๆนะ”
ชยุติยิ้ม “ขอบคุณอาม่าสิบัว”
บัวไหว้ “ขอบคุณค่ะอาม่า”
“เอ้าไอ้ตี๋...ยืนบื้ออยู่ทำไมวะ? สวมแหวนให้อาบัวซะซิ” ชยุติรับแหวนมาจากบัว แล้วบรรจงสวมให้บัวด้วยความรัก จี๊ดที่ยืนมองอยู่แทบกรี๊ด มาลัยยืนมองบัวด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยเมตตา บัวตื้นตันจนต้องโผเข้ากอดมาลัย ชยุติยิ้มมีความสุข