บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 16 หน้า 3
โถงรับแขก บ้านชยุติ วลี วลัย ไชโย กนกวิภา รวมตัวกันอยู่ที่โถงนั่งเล่น โดยมีจ๊าดคอยรับใช้อยู่ ชยุติ บัว มาลัย จี๊ดลงมาจากบันได จี๊ดตรงไปยกขนมมงคลมาให้ชยุติ กลุ่มวลีมองด้วยหางตา “ขนมค่ะ”
“ขอบใจมากนะพี่จี๊ด” มาลัยหันมองกลุ่มวลีนิดหนึ่ง แล้วหันไปพูดกับจี๊ด
“อาจี๊ด พาอั้วออกไปเดินเล่นหลังบ้านที อยู่ในบ้านนี้แล้วมันอึดอัดวะ”
“ค่ะ อาม่า” จี๊ดประคองมาลัยออกไปทางหลังบ้าน ชยุติเดินถือขนมมงคลนำบัวมาทางโถงเพื่อจะออกจากบ้าน
ชยุติบอกกับกลุ่มวลี “ผมพาบัวกลับบ้านก่อนนะครับป๊าม้า”
“เหอะ...ตึ่งฉู่ แต่ไม่มีญาติชายมาพากลับ พวกไร้วัฒนธรรม”
ชยุติมองหน้าบัว บัวยังคงยิ้มประมาณว่าทนได้ ชยุติจะพาบัวออกไป พลันสายตาของวลีก็เหลือบไปเห็นแหวนของมาลัยบนนิ้วนางข้างซ้ายของบัว วลีร้องทันที “เดี๋ยวก่อน!! อย่าเพิ่งไป!” วลีก้าวฉับๆเข้ามาหาบัว
“นี่มันแหวนของอาม้านี่ ทำไมมาอยู่บนนิ้วของแกไดนังบัว?!”
วลัยเข้ามาสมทบ “ต๊าย จริงด้วยค่ะ นั่นแหวนของม้าจริง ๆ ด้วยค่ะคุณพี่”
“อาม่ายกให้บัวแล้วครับ”
“ไม่จริง! แหวนวงนั้นเป็นของตกทอด อาม่าต้องยกให้คนในครอบครัวซิคะ ไม่ใช่พวกนอกคอก”
จ๊าดเสริม “มันต้องขโมยมาแน่ๆเลยค่ะคุณๆ”
“พี่จ๊าด อย่าพูดมั่วๆนะ” กนกวิภ่บอกกับวลี “อาม้าครับอาม่าให้แหวนวงนี้บัวเองกับมือเมื่อเข้านี้นะครับ”
“อาม้านะอาม้า เห็นคนอื่นสำคัญกว่าลูกหลานตัวเองได้ยังไง ไอ้เราปรนนิบัติแทบตาย ไม่เห็นเคยได้อะไรเลย”
“นังบัว! ถอดแหวนออกเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องบัว ไม่ต้องถอด!! อาม่าให้คุณ คุณต้องเก็บไว้ให้ดี”
“ตาติ แกกล้าดียังไงมาสอนเมียให้แข็งข้อกับม้าหา?!!!” วลีพุ่งเข้าคว้ามือบัวดึงแหวนออกอย่างแรง “ถอดออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นแกก็ไม่ต้องกลับบ้าน!”
กนกวิภาช่วยจับมือบัวอีกแรง “ถอดออกมาซิ!!!” บัวร้อง โอ้ย!! เพราะเจ็บ ชยุติเข้าห้ามพันลวัน
“อาม้า! ยัยหนก หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้!!” ชยุติเข้าไปช่วยแยกบัวออกมาจนได้ บัวเจ็บจนน้ำตาไหล พยายามอั้น
“แค่แหวนวงเดียว ต้องทำกันขนาดนี้ จะเกินไปแล้วนะครับ!!”
“ถ้าแค่แหวนวงเดียวอย่างที่พี่ติว่า ก็ให้มันถอดคืนมาซิคะ จะงี่เง่าหวงของอยู่ทำไม ถ้าไม่ใช่เห็นของมีค่าแล้วตาโตเพราะละโมบ!!”
“หยุดลามปามบัวได้แล้วนะยัยหนก!”
“พอเถอะค่ะคุณติ!” บัวตัดสินใจถอดแหวนออกมา “ฉันคืนแหวนให้ก็ได้ค่ะ”