บทละครโทรทัศน์ สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 1 หน้า 2
สุเทพพยายามสะบัดตัว แต่ไม่หลุด “จะทางเอกทางโทข้าไม่รู้โว้ย รู้แต่นี่มันทางโค้ง เอ็งเข้าโค้งมาก็ควรจะชะลอ! ซื้อใบขับขี่มาไงวะ!”
“อ้าวๆๆๆๆ พูดหมาๆอย่างงี้ก็สวยสิวะ” เฮียศาสตร์พุ่งเข้าใส่สุเทพ
เจ๊สีฟ้ารีบวิ่งเข้ามาโดดล็อคตัวเฮียศาสตร์ไว้ สุเทพก็ถูกฤดีกับขวัญตาล็อคตัวไว้ ไอ้หยิกหยิบยกหวีดขึ้นมาเป่าปรี๊ด !!! ทุกคนชะงัก แล้วหันไปมองไอ้หยิก
“โตๆกันแล้วนะครับ ทำไมมาทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ”
สุเทพอ้าปาก “ไอ้..”
หยิกยกมือห้ามไม่ให้ด่า “พ่อกำนันมัวแต่ทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ เครื่องบินพี่ขวัญใจจวนลงแล้วน๊า..”
สุเทพตาโต นึกได้ หันกลับไปชี้หน้าเฮียศาสตร์ “เออจริง! เพราะข้ามีธุระสำคัญหรอกนะโว๊ย ถึงจะไม่เอาเรื่องเอ็ง” เขาหันไปหาขวัญตา “ไปๆๆๆๆ รีบไปเร็ว!”
สุเทพเดินชี้หน้าเฮียศาสตร์อย่างอาฆาต แล้วกลับขึ้นรถไป คนอื่นๆขึ้นรถตามไปด้วย เฮียศาสตร์ยังฮึดฮัดแค้นเคือง ชี้หน้าสุเทพไปจนสุเทพขับรถจากไป
“ปล่อยฉันได้แล้วแม่ฟ้า ! ฉันจะตามไปชกมัน!”
เจ๊สีฟ้าทำหน้าระอา “ฉันปล่อยตั้งนานแล้ว!” เฮียศาสตร์เพิ่งรู้ตัว หัวเราะแหะๆ เจ๊สีฟ้าตวาด “จะยืนหัวเราะอยู่ตรงนี้ใช่ไหม ฉันจะได้ไปรับตารัฐเอง”
เฮียศาสตร์ลนลาน “โอ๊ย..ฉันขับพาแม่ฟ้าไปเองจ้า ไปจ้ะๆ” แทบจะประคองเจ๊สีฟ้าขึ้นรถไป
ที่สนามบิน กระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางนิ่งอยู่ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังใข้เท้าเคาะพื้นอย่างร้อนใจ ชะเง้อมองทางโน้นทีทางนี้ที กระวนกระวาย สหรัฐยืนหันหลังให้ขวัญใจอยู่ในท่าทางเดียวกันกับขวัญใจเปี๊ยบเลย ทั้งคู่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วถอนใจเครียดๆพร้อมกัน สักครู่ทั้งคู่ก็ล้วงหยิบมือถือเอาขึ้นมาโทรออกพร้อมๆกัน
“พ่อ..ลืมมารับขวัญรึเปล่า?”
เวลาเดียวกัน สหรัฐก็พูดโทรศัพท์อยู่เหมือนๆกัน “เครื่องผมลงได้สักพักแล้วนะป๊า ถ้าป๊าลืมมารับผม ผมเรียกแท็กซี่กลับบ้านเองก็ได้นะ”
“ให้รอก่อน ? อ้ะๆๆๆ งั้นขวัญไปนั่งกินกาแฟรอก็ได้...”
“แล้วพอป๊ามาถึงแล้วโทรเข้ามาบอกผมก็แล้วกันครับ”
ทั้งคู่กดตัดสายแล้วเก็บมือถือ แล้วเดินลากกระเป๋าเดินทาง ออกไปคนละทาง
ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในสนามบิน ขวัญใจเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาทางซ้าย แหงนมองชื่อร้าน แล้วตัดสินใจลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในร้าน สักครู่ สหรัฐเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาทางด้านขวา แหงนมองชื่อร้าน แล้วลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในร้านเดียวกันกับขวัญใจนั่นเอง