บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 19 หน้า 4
ทาเคชิบอกริวอย่างตัดสินใจ “ฉันจะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาแกให้หาย”
“ไม่จำเป็น... เพราะหมอที่แกพูดถึงอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว” ริวสบตามายูมิด้วยความมั่นใจ
แพรวดาวเข้ามา สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “คนของโอะนิซึกะเพิ่งโทรด่วนเข้ามาค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้น?” ริวถาม
“อาโคจิถูกลอบทำร้าย อาการเป็นตายเท่ากัน”
“อะไรนะ!” มายูมิอุทาน
ทุกคนตกใจ เมื่อรับรู้ข่าวร้ายจากโอะนิซึกะ ริวอึ้ง เครียด กดดันมาก “ฉันจะเดินทางกลับโอะนิซึกะให้เร็วที่สุด!”
“แต่แกยังไม่หาย” ทาเคชิท้วง
“โอะนิซึกะไม่มีผู้นำก็เหมือนเรือขาดหางเสือ ฉันจะไม่มีวันทิ้งลูกน้อง เพื่อเอาตัวรอดคนเดียว”
ทาเคชินิ่งไปพักหนึ่ง สะท้อนความคิดของริว เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ “ทั้งๆ ที่แกรู้ว่ามันคือกับดัก?”
“เกียรติและศักดิ์ศรีของนักรบซามุไรแลกมาด้วยเลือดและชีวิต ฉันขอตายอย่างมีเกียรติร่วมกับพี่น้องโอะนิซึกะดีกว่าอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี!”
“ฉันดีใจที่เห็นแกโตขึ้น... รู้จักหน้าที่ มีความรับผิดชอบ เข้าใจความรักที่แท้จริง” ทาเคชินึกสะท้อนใจถึงตัวเอง “ไม่เหมือนฉัน...ที่ทิ้งโอะนิซึกะมาอย่างเห็นแก่ตัว”
“ความรักไม่ใช่เรื่องเห็นแก่ตัว... ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว อย่าเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง”
สีหน้าทาเคชิยังคงเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ แพรวดาวมองทาเคชิ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้เช่นกัน
แพรวดาวเดินมองหาทาเคชิ เห็นทาเคชิยืนมองรอยขีดสามขีดตรงต้นไม้ต้นหนึ่ง จึงเดินตามเข้าไป
“ลูก ๆ ชอบมาเล่นวัดส่วนสูงกันตรงนี้ค่ะ”
“รอยบนสุด...คงเป็นของ “ภานุ””
““ภาสกานต์” ก็สูงไล่เลี่ยกับพี่ชายคนโตแล้ว” แพรวดาวชี้รอยส่วนสูงรอยที่สองให้ทาเคชิดู
ทาเคชิยิ้ม ๆ จะยื่นมือไปลูบรอยส่วนสูงล่างสุดด้วยสายตาเอ็นดูการพูดถึงลูกทำให้ทาเคชิคลายความตึงเครียดลงได้บ้าง “ยายตัวเล็ก “พราวตะวัน” จะสูงทันพวกพี่ๆ มั้ย”
“ลูกผู้หญิงไม่ต้องสูงเหมือนผู้ชายก็ได้ค่ะ ถึงยังไงพี่ชายทั้งสองก็ต้องคอยปกป้องน้องสาวคนเล็กอยู่ดี”
ท่าทางทาเคชิชะงัก เครียดไป จนแพรวดาวรู้สึกได้ “คุณไม่สบายใจเรื่องโอะนิซึกะใช่มั้ยคะ?”
“ศัตรูของโอะนิซึกะตามมาถึงที่นี่ ตราบใดที่ตัวการใหญ่ยังไม่ถูกกำจัด คุณกับลูกก็จะไม่มีวันปลอดภัย”
“แต่พวกมันไม่รู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่”