บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 12 หน้า 5
“ผมรู้นะว่าคุณยังไม่หลับ”
“รู้แล้วจะถามทำไม!” มายูมิลุกขึ้นมานั่งบนเบาะ มองริวอย่างไม่พอใจ
ริวยิ้ม เข้าทาง “ถามเพื่อให้คุณลุกขึ้นมาคุยกับผมแบบนี้ไง”
“คุณมันเจ้าเล่ห์ไม่มีวันเปลี่ยน”
“ทุกอย่างบนโลกนี้เปลี่ยนแปลงได้หมด.. ยกเว้น “ใจ” ผมที่มีให้คุณ” มายูมิอึ้งไป กำลังจะเคลิ้มฟังด้วยดี แต่มาสะดุดหูเมื่อริวพูดต่อ “ต่อให้ผู้กองหน้าเต้าเจี้ยวหอบช่อดอกลิลลี่มาให้คุณทุกวันก็เหอะ”
“ไร้สาระ!”
“ผู้ชายมาจี๋จ๋ากับว่าที่ภรรยาถึงบ้านจะไม่ให้ผมโกรธได้ไง”
“เชิญโกรธ โมโห หงุดหงิดอารมณ์ได้ตามอัธยาศัยเลยค่ะ” มายูมิล้มตัวลงนอน อย่างไม่สนใจริว
“อ้าว..เวลาผมโกรธเนี่ย ง้อบ้างก็ได้นะ”
“โกรธเองได้ ก็หายเองสิ” มายูมิดึงผ้าห่มมาห่ม นอนหันหลังให้ริว
ริวทิ้งตัวนั่งลงนอนตัวเอง งอนๆ ที่มายูมิไม่ง้อ
เช้าวันต่อมา มายูมิค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น แปลกใจที่เห็นดอกเดซี่สีส้มดอกหนึ่งวางทับกระดาษแผ่นหนึ่ง ข้างที่นอนของเธอ มายูมิลุกขึ้นหยิบดอกเดซี่สีส้มขึ้นมาดู และหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
“ดอกเดซี่สีส้ม...หมายถึง คุณคือแสงสว่างของชีวิตผม อรุณสวัสดิ์มายูมิที่รัก”
“ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ” มายูมิตอบข้อความในจดหมาย แต่กลับยิ้ม เขินๆ หันไปมองที่นอนของริวซึ่งว่างเปล่า มายูมิแปลกใจที่ไม่เห็นริว
ที่ระเบียงหน้าห้องพักจุนโกะ ริวมองซ้ายมองขวาอย่างระวังตัว เมื่อเห็นว่าปลอดคนของมิซาว่า จึงรีบตรงไปเคาะประตูเรียกจุนโกะ
“จุนโกะ” เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ ริวจึงเคาะประตูเรียกอีกครั้ง “จุนโกะ...เธออยู่รึเปล่า?” ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับมา ริวมองประตูห้องอย่างตัดสินใจ
ริวเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง ตกใจเมื่อเห็นจุนโกะนอนซมอยู่บนที่นอน ในสภาพร่างกายบอบช้ำ
“จุนโกะ” ริวรีบปราดเข้าไปประคองร่างจุนโกะขึ้นมา อึ้งๆ
“คุณริว”
“ทาคาโอะมันทำร้ายเธอใช่มั้ย?”
จุนโกะสะอื้นไห้ น้ำตาไหลพราก ท่าทางหมดอาลัยตายอยากในชีวิต “ฉันอยากตาย... ฉันเหนื่อย... ฉันอ่อนแอ... ผู้หญิงอย่างฉันเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของคนใจร้าย ฉันไม่มีชีวิตจิตใจ ไม่มีค่ากับใครเลย”
จุนโกะร้องไห้ไม่ฟูมฟาย แต่น้ำตาไหลอาบหน้า เจ็บช้ำท้อแท้ใจเกินเยียวยา