บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 15 หน้า 6
“มีบางคน... ต้องการรวบรวมความเข้มแข็งกลับคืนมาด้วยตัวเอง”
“โอคุซังเป็นอย่างที่คุณคิด?”
“หลังจากรู้ว่าพี่เซโกะผ่านเรื่องร้ายมาหลายครั้งเพราะการช่วยเหลือของโซเรียว ฉันมั่นใจว่าพี่เซโกะเข้มแข็งขึ้น และจะผ่านเรื่องร้ายๆ ครั้งนี้ไปได้ด้วยตัวเอง”
“อะไรทำให้คุณมั่นใจ”
มายูมิหันมาสบตาริว ชะงักเล็กน้อย เผลอพูดเพ้อๆออกมาอย่างลืมตัว “ความรัก...”
“รัก?” ริวสบตามายูมิ นิ่งงัน ราวกับตกอยู่ในภวังค์เช่นกัน ลมพัดผ่านมาวูบหนึ่ง จนใบไม้แห้งปลิวผ่านเพราะแรงลม ทำให้มายูมิรู้สึกตัว รีบแก้ตัวกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้ภายใน
“ความรักที่พี่เซโกะมีต่อโซเรียว... จะปลุกหัวใจของคนรักให้ตื่นและฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง”
“ถ้าผมนอนไม่ได้สติเหมือนโซเรียว คุณจะดูแลผมเหมือนโอคุซังไหม?”
มายูมิอ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบตามเสียงหัวใจตัวเอง ริวถามเอง ก็สับสนเอง จู่ ๆ ก็แกล้งขำเปลี่ยนเรื่อง “ป่านนี้ว่าที่พ่อตาคงคิดว่าผมฉุดลูกสาวไปแยกอะไหล่ขายแล้ว รีบกลับบ้านก่อนผมจะโดนแพ่นกบาลเถอะ”
“ตาบ้า.. คนนะไม่ใช่เครื่องจักร”
ริวทำเนียนหัวเราะ แล้วเดินนำไป มายูมิมองค้อนตามริว ก่อนสีหน้าสลดลง เหมือนมีเรื่องให้ฉุกคิด
ริวขับรถมาจอดหน้าบ้านมายูมิ หันมาเห็นมายูมิที่สีหน้าดูกำลังครุ่นคิด “เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย”
มายูมินิ่งสักพัก จึงตัดสินใจถามริวตรงๆ “คุณแน่ใจเหรอคะว่าจะแต่งงานกับฉัน”
ริวอึ้งไปเล็กน้อย มายูมิจ้องริวเขม็ง เหมือนกำลังรอคำตอบของริว
ริวเริ่มอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก เริ่มสับสน ปากแข็ง “ผมต้องรักษาสัญญาของโอะนิซึกะ ต้องรักษาเกียรติที่คุณลุงอิจิโร่ให้ไว้กับคุณพ่อคุณ”
“หมายความว่า... การแต่งงานของเราจะเกิดขึ้นเพราะสัญญา?”
ริวอึกอัก “เอ้อ..”
“ถ้าวันนั้นมาถึงจริง... เราคงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด” มายูมิเสียใจ น้ำเสียงเครือ “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
ริวกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ แต่มายูมิรีบเปิดประตูรถ แล้วเดินลงจากรถไปทันที มายูมิรีบเดินห่างออกมาจากรถริวให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ไม่อยู่
ริวนั่งนิ่งอยู่ในรถ สับสนกับความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน
มายูมิเข้ามาในบ้าน เจอฮิโระกับทามาโกะรอถามอยู่พอดี
“อาการโอะนิซึกะโซเรียวเป็นยังไงบ้างลูก”
“ยังไม่ฟื้นค่ะ หนูขอตัวนะคะ”